Dit is een voorbeeld van een tekst die ik kan schrijven over trauma in de jeugd. Ik hou er van om het zo begrijpelijk mogelijk te beschrijven:
Het is nooit de gebeurtenis die ons van streek maakt, het is onze perceptie daarop. Jeugdtrauma, dus ervaringen in onze jeugd die ons negatief beïnvloeden, hebben we allemaal. Maar iedereen reageert daar anders op. Dat bewijst dat het probleem dus niet in de gebeurtenis zelf zit, maar in de impact die het op ons heeft gehad.
Wanneer je als kind met een nare emotie te maken krijgt in je leven, is dit nogal wat. Je vraagt om een snoepje en je moeder zegt “Straks”. Even later, in de supermarkt, ligt er zoveel lekkers, dat zou je wel graag willen. En je moeder had beloofd dat je nog een snoepje zou krijgen, toch? Maar op dat moment zegt ze “Nee, we gaan zo eten.” Wow! De boosheid! Het verdriet! De frustratie! Je stort jezelf ter aarde en gaat op de vloer van de supermarkt liggen krijsen…Als je dit nu als volwassene ziet gebeuren, denk je wellicht: ‘Jeetje, wat overdreven over een snoepje.’ Maar voor het kind gaat het over meer dan dat. Ineens moet het dealen met teleurstelling en het feit dat iemand iets beloofd heeft en het niet nakomt. Wat betekent dat? Waarom komt mijn moeder haar belofte niet na? Ben ik het niet waard om rekening mee te houden? Houdt ze dan niet van me? Het zaadje van de overtuiging ‘Ik ben het niet waard om rekening mee te houden’ is geplant. Als kind kun je namelijk niet relativeren en bedenken dat er een minder heftige reden is waarom je moeder ‘nee’ zei.
In de loop van je leven zul je vaker met teleurstellingen geconfronteerd worden, maar ‘The first cut is the deepest’.
Je primitieve brein, dat gericht is op overleven en ook keuzes maakt gebaseerd hierop, zal bij nieuwe teleurstellingen die oude overtuiging met bijbehorende emotie weer tevoorschijn halen: “O ja, dit is hoe teleurstelling voelt. Ik ben het niet waard om rekening mee te houden. Het ligt aan mij.”Zo kan het dus gebeuren dat je als volwassene van 45 jaar te horen krijgt dat je partner je helemaal vergeten is op te halen van je werk, omdat er ineens een belangrijk telefoontje tussendoor kwam. En in plaats van dat jij daar begripvol op reageert: “Joh, kan gebeuren, kom je er zo aan dan?”, haalt je primitieve brein die overtuiging uit de oude doos er weer bij: ‘Ik ben het dus niet waard om rekening mee te houden.’ Vervolgens word je overmatig boos, gefrustreerd en verdrietig en je partner heeft geen idee wat hem/haar overkomt..