Voor mijn studie Hypnotherapie lees ik het boek ‘Niemandskinderen’, van Carolien Roodvoets. Carolien laat in dit boek zien dat niet alle ouders liefde voor hun kinderen voelen. Er zijn allerlei redenen waarom mensen kinderen krijgen en dat is niet alleen omdat ze een oprechte kinderwens hebben. Het kind wordt, vaak onbewust, gebruikt om iets op te lossen.
Ze noemt bijvoorbeeld het kind dat ‘Waakhond’ is. Het kind dat zijn vader uit de kroeg moet halen, de moeder moet achtervolgen om te kijken waar ze heen gaat of moet controleren of er geen drank of drugs in huis is waar de ouder naar kan grijpen.
Of het Kopp-kind. Kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Het kind wordt in bedwang gehouden doordat een ouder bijvoorbeeld dreigt met zelfmoord als het kind niet doet wat de ouder wil. Gelukkig zijn er kinderen die, naarmate ze ouder worden, zich niet meer laten manipuleren en hun eigen leven gaan leiden.
Vreselijk om te lezen is het stukje over het kind dat ‘Boksbal’ is. De ouders reageren hun frustraties af op hun kind. Mishandeling, misbruik en grofweg marteling is het gevolg. Het kind houdt er vaak lichamelijke beschadigingen aan over, om maar niet te spreken van de psychische gevolgen.
Bijna het tegenovergestelde, maar ook moeilijk voor het kind, is de Uitverkorene. Het perfecte kind in de ogen van de ouders. De liefste, knapste, slimste, etc. van het hele gezin. Dit kind heeft een enorme druk op zich liggen om te voldoen aan het ideaalbeeld van de ouders, waardoor het nooit zichzelf kan zijn.
De stelling dat elke ouder in principe er niet op uit is om hun kind te verpesten, wordt in dit boek om zeep geholpen. Carolien vindt dat er wel degelijk ouders zijn die ‘fout’ zijn, die geen hulp willen en weigeren om hun verantwoordelijkheid te nemen. Ze wil graag dat ‘Niemandskinderen’ zich herkennen in de verhalen, dat ze de hulp krijgen die ze nodig hebben, zodat ze zich weer mens kunnen voelen.